Zespół Parków Krajobrazowych
w Przemyślu

 

Lokalizacja: Huta Złomy, gm. Narol, pw. lubaczowski

Cel utworzenia: Ścieżce daje możliwość poznania osobliwości rezerwatu „Źródła Tanwi”, gdzie znajdują się źródła jednej z największych rzek Roztocza - Tanwi,  oraz osobliwości torfowiska przejściowego i wysokiego, zbiorowisk roślinnych boru bagiennego, wilgotnego i świeżego.

Wskazówki dojazdu samochodem/autobusem: Samochodem dojazd do miejscowości Huta Złomy drogą publiczną od Narola przez Jędrzejówkę i Dębiny lub z Horyńca Zdroju przez Werchratę, Wolę Wielką i Dębiny. Samochód lub autokar można zostawić na parkingu przy leśniczówce, ok. 50 m od początku ścieżki. Dojazd autobusem PKS do miejscowości Łówcza położonej 4,5 km od początku ścieżki.

Długość trasy/czas przejścia: 2 km/1,5 h

Infrastruktura turystyczna i oznaczenie ścieżki: Na trasie ścieżki urządzony jest pomost nad torfowiskiem. Osiem tablic, rozstawionych na całej trasie ścieżki, zawiera krótkie informacje o jej osobliwościach. Przy przystanku nr 8 znajduje się urządzone miejsce na ognisko, z ławami i stołami do dyspozycji turystów. Ścieżka oznakowana jest w terenie strzałkami oraz białymi kwadratami z czerwonym paskiem po ich przekątnej malowanymi na drzewach.

Opis trasy: Trasa prowadzi w granicach Południowo roztoczańskiego Parku Krajobrazowego oraz przez rezerwat Źródła Tanwi w Hucie Złomy, na obszarze Nadleśnictwa Narol (które opiekuje się ścieżką). Sama miejscowość położona jest u stóp masywu Wielkiego Działu, najwyższego wzniesienia na Roztoczu osiągającego 395 m n.p.m.. Ścieżka zaczyna się w miejscowości Huta Złomy, przy krzyżu wapiennym – jednym z wielu takich na Roztoczu. Tu na przystanku nr 1 stoi tablica informacyjna zawierająca również mapkę poglądową i krótki opis ścieżki. Spacerując dalej piaszczystą drogą dotrzemy do przystanku nr 2, gdzie zwróćmy uwagę na występujące tu zbiorowisko roślinne typu bór wilgotny. Dominuje tutaj sosna z domieszką brzozy, a pojedynczo występuje osika i świerk. Ponad głowami możemy wypatrywać żółto –czarną wilgę, grubodzioba czy naszego najmniejszego dzięcioła - dzięciołka. Trasa ścieżki po zalesionej wydmie zaprowadzi nas do kolejnego przystanku nr 3 gdzie dowiemy się na temat gleb organicznych – torfów i murszy. Torf to skała osadowa, powstała z obumarłej roślinności bagiennej w warunkach nadmiernego uwilgotnienia podłoża. Spotkać tu możemy borówkę bagienną, wełniankę pochwowatą, a co bardziej spostrzegawczy– rosiczkę okrągłolistną. Torfowisko możemy podziwiać z pomostu prowadzącego w jego głąb. Na kolejnym przystanku nr 4 uwagę naszą zwrócą całe połacie borówki czarnej czy wrzosu zwyczajnego w suchym borze sosnowym. O świcie lub o zmierzchu nasłuchujmy drozda śpiewaka. Teren po lewej stronie przystanku nr 5 jest równy, lekko wklęsły, miejscami podmokły z dominacją sosny i brzozy z borówką bagienną (pijanicą). Po prawej zaś stronie suche i piaszczyste siedlisko gdzie oprócz sosny i brzozy spotkamy jałowca. Podczas marszu w kierunku przystanku nr 6 nasłuchujmy zięby a po bokach podziwiajmy kopce będące dziełem mrówek. Przystanek nr 7 usytuowany jest w młodniku sosnowym. Ponad głowami możemy dostrzec myszołowa, trzmielojada czy polującego w okolicy orlika krzykliwego. Przystanek nr 8 sygnalizuje nam koniec wędrówki, gdzie warto jeszcze zatrzymać się gdzie przygotowane są ławki, stoły i miejsce na ognisko – w sam raz na piknik.

Ciekawostka: 1. Nazwa rezerwatu i ścieżki pochodzi od legendy, jakoby na torfowisku miała utopić się źrebna kobyła. Podobno nawet dziś, gdy z bagien wydobywają się opary, to można usłyszeć głos źrebaka. 2. We wsi znajdowała się kiedyś huta wykorzystująca, często spotykane w całej okolicy, pokłady rudy darniowej. W czasie Ii wojny światowej Huta Złomy bardzo ucierpiała w czasie walk z UPA i została niemal doszczętnie zniszczona. 3. Na ścieżce odnajdziemy także oznakowanie Centralnego szlaku pieszego Roztocza, którego niebieskie znaki doprowadzą nas w kierunku wschodnim przez wzgórze Wielki Dział do Woli Wielkiej. Wokół wzgórza odnajdziemy duże skupisko bunkrów punktu oporu tzw. Linii Mołotowa.

Informacja: Na ścieżkę warto wybrać się wiosną, w okresie kwitnienia roślin oraz jesienią. Warto  zabrać ze sobą lornetkę do obserwacji ornitologicznych oraz przewodnik do oznaczania roślin. Teren nie jest trudny, płaski, a miejscami lekko falisty. Trzeba jednak pamiętać o obuwiu terenowym.

 

 

 

 

 

Informacje: Zielone Podkarpacie

Zdjęcia: E.Krupa, M. Sebastianka-ZPK w Przemyślu